استراتژی و گفتمان جمع‌آوری مد برای خوب

عملکرد به‌عنوان یک موزه جوان چالش‌های بسیاری را به همراه داشت، اما همچنین فرصت‌های زیادی برای بازاندیشی در مورد مفهوم جمع‌آوری امروز فراهم کرد. اولویت دادن به پایداری در مأموریت و چشم‌انداز موزه، به ما اجازه داد جمع‌آوری را از منظر زیست‌محیطی مورد بررسی قرار دهیم. استراتژی جمع‌آوری به نگرانی‌های مربوط به انباشت اشیاء پاسخ می‌داد و رویکردی مشارکتی و دموکراتیک را در پیش می‌گرفت که آن را «هم‌جمع‌آوری» نامیدیم. «هم‌جمع‌آوری» به چندین طرف درگیر در ایجاد نمونه‌های نوآورانه توجه دارد. موزه به‌عنوان تسهیل‌کننده ایجاد نمونه‌های بهترین شیوه، تنها مالک جزئی از هر شیء در مجموعه بود. هم‌جمع‌آوری ساختاری افقی است که به هم‌مالک‌ها اجازه می‌دهد در مورد آنچه بر سر یک شیء می‌آید و چگونگی نمایش آن نظر دهند.

هر شیء در مجموعه یادگیری موزه دو مالک داشت: موزه (به‌عنوان نمایش‌دهنده) و نوآور (به‌عنوان خالق). اشیاء این مجموعه می‌توانستند توسط عموم لمس و استفاده شوند. برای این مجموعه، ما تصمیم گرفتیم که نمونه‌ها را به‌طور مداوم به‌روزرسانی کنیم تا با توسعه فناوری‌های جدید هم‌راستا باشد و این روند را به‌صورت دیجیتال ثبت کنیم. با توسعه نوآوری‌ها، موزه مجموعه را به‌روزرسانی کرد که به ما این امکان را می‌داد تنها جدیدترین و مرتبط‌ترین آثار و اشیاء را نمایش دهیم. با این حال، هر نسخه از هر شیء به‌دقت ثبت و به آرشیو دیجیتال و پایگاه داده موزه بارگذاری شد. آرشیو دیجیتال به‌عنوان یک رکورد فعال و شفاف از تحولات در زمان واقعی در نوآوری نساجی عمل می‌کرد و هدف آن باز بودن برای عموم به‌منظور مقاصد آموزشی بود. روش هم‌جمع‌آوری بر مبنای تصمیم‌گیری جمعی با ذینفعان استوار بود. موزه جلسه‌ای برای بازتاب تجربیات نوآوران برگزار کرد تا اهمیت یک شیء فیزیکی را تعیین کند. این امر شیوه‌های جمع‌آوری سنتی را به چالش می‌کشد زیرا ذینفعان خارجی به مرحله تصمیم‌گیری در شکل‌گیری مجموعه دعوت شدند.

رویکرد مجموعه اشیاء منحصر به فرد

مجموعه اشیاء منحصر به فرد رویکردی کمی متفاوت را در پیش گرفت. موزه به‌عنوان واسطه‌ای برای همکاری بین هنرمندان و نوآوران عمل کرد و یک سوم از مالکیت اشیاء ساخته‌شده را حفظ کرد. این اشیاء به‌طور دوره‌ای (هر ۳ تا ۵ سال) بازبینی می‌شدند. دو سوم دیگر مالکیت به طراح و نوآوری که شیء را توسعه داده و مواد را فراهم کرده‌اند، تعلق داشت.

تصمیمات درباره اینکه آیا اشیاء باید به‌طور فیزیکی در محل موزه باقی بمانند یا خیر، با بحث و گفت‌وگو با طرف‌های مربوطه اتخاذ می‌شد. این فرآیند به دموکراتیزه کردن تصمیم‌گیری‌ها در زمینه تعیین پروتکل‌های مربوط به وضعیت و نگهداری اشیاء کمک می‌کرد. به‌عنوان یک مالک یک‌سوم، موزه بخشی از کنترل خود را بر نحوه استفاده و نگهداری شیء از دست می‌داد.

آنچه رویکرد ما را از آرشیوهای خصوصی یا کلکسیونرهای مد متمایز می‌کرد، اولویت دادن به ارزش آموزشی اشیاء بود، نه ارزش تجاری یا تاریخی آن‌ها. این رویکرد نشان‌دهنده تعهد موزه به ترویج دانش و آگاهی در حوزه مد پایدار بود.

تصویر6 : در نمایشگاه رشد: آینده مد، ۲۰۲۱.

نتیجه‌گیری

به دلیل تغییر در استراتژی سازمان مد برای خوب، موزه در تاریخ ۵ ژوئن ۲۰۲۴ درهای فیزیکی خود را بست و نتوانست به‌طور کامل پتانسیل استراتژی جمع‌آوری خود را بررسی کند، اما سازمان همچنان به فعالیت خود ادامه می‌دهد. بنابراین، ما این مقاله را به‌عنوان راهی برای ارائه بینش‌ها و پیشنهاد امکانات جایگزین برای شیوه‌های جمع‌آوری، به‌ویژه در موزه‌های جدید در نظر داریم. در این زمینه هنوز بسیاری از مباحث و تحقیقات باقی مانده است. پیچیدگی‌های پایداری به‌ویژه سوالاتی درباره شیوه‌های جمع‌آوری انباشت را مطرح می‌کند. موزه مد برای خوب این پیچیدگی‌ها را به‌عنوان نقطه شروعی برای مأموریت و هدف جمع‌آوری خود پذیرفت و مثالی برای نشان دادن چگونگی نقش آرشیو دیجیتال در حفظ تاریخ مادی در زمان واقعی ارائه داد.